Schrijven zal ik
Af en toe weet ik wat me te doen staat. Meestal heb ik geen idee, maar soms wel. En dat wist ik begin 2017. Ik had bedacht dat ik ging schrijven. En dat heb ik niet gedaan. Vanwege 1000 en 1 redenen. Geen tijd, geen ruimte, gedoe, schaamte, ingewikkeldheid en nog veel meer. Maar dan toch op de laatste dag van 2017 een begin van een blog. Waarom? Er zijn toch al zoveel blogs, er wordt enorm veel geschreven en gezegd. Wanneer ik dat voorleg aan mijn oudste zoon van 10 jaar zegt hij; Alsnog. En hij is ook precies de reden waarom ik hiermee begin. Afgelopen kerstdienst stond hij op een podium te vertellen over wat hij mee heeft gemaakt. Over verlies en angst. Hij stelde zich kwetsbaar op en hij vertelde gewoon wat zijn verhaal was. En dat heeft heel veel mensen geraakt. Omdat het herkenbaar is, omdat iedereen verlies en angst kent. Het raakt in onze menselijkheid. En het bracht genezing, bij hem omdat hij daarna kon voelen wat het voor hem betekend had. En het gaf hoop, omdat hij vertelde