Irma Gelooft

Even geleden had ik een training over eetstoornissen. Wanneer ik mbt dit onderwerp een training kan volgen pak ik dat altijd aan. Zeer interessant, omdat ik er zoveel in herken. De denkprocessen en gevoelens die erbij horen, een vertekend lichaamsbeeld en een verstoorde relatie met eten. Been there, done that. Vanaf mijn 14de hongerde ik mezelf uit en werd erg dun (at 2 boterhammen over de hele dag en in de avond wat groente en een klein stukje vlees) en paar jaar daarna ben ik heel veel aangekomen. En wanneer ik mezelf in de spiegel zag kwam dat nooit overeen met hoe het werkelijk was. In een vorige blog 'Over eten' schreef ik hier eerder over wat er voor mij veranderde nadat ik niet meer alles kon eten. De training die ik hierboven noem viel wat tegen, maar elke keer kwam het terug in mijn gedachten. Vooral de naam 'eetstoornis' bleef hangen. Ik vind dat een lastige naam. Uiteindelijk zit de stoornis niet in het eten, denk ik. En toen kwam de naam: 'duiveltjespo

Altijd, ik hou van het woord altijd net zoals het woord nooit, wanneer ik de blogs van  Jasper van der Kolk lees over creativiteit en dan specifiek over tekenen, doet dat iets met me. De laatste tijd hoor ik steeds vaker dat iedereen kan tekenen. Iedereen, behalve ik dacht ik dan. Ik hoor ze vertellen over dat wanneer je denkt dat je dit niet kan dit komt omdat dit vroeger tegen je gezegd is. Dat klopt, heel vaak. Dus ben ik gestopt met tekenen. Op de middelbare school en op de SPW besteedde ik het tekenen uit aan anderen, want dat kon ik wel, anderen aan het werk zetten. Met als gevolg soms een hoger cijfer dan degene waaraan ik het uitbesteedde. Misschien omdat ik er zo mooi over kon vertellen (lees opscheppen). Iedereen kan dus tekenen. Aangezien ik dit jaar mezelf heb beloofd geen angst meer te vermijden en in de ogen aan te kijken hoort daar tekenen ook bij. Het blijft natuurlijk niet bij aankijken, ik zal het ook moeten doen. Pen op papier en gaan. Elke dag iets. Het hoeft niet

Vandaag kreeg ik een pakketje over de post en dat was echt een verassing. Ik ben er super blij mee en het ontroerde me. Dat deed me gelijk terug denken aan de tijd dat Ard en ik elkaar net leerde kennen en hij vaak een klein cadeautje gaf of een kaartje. En ik wilde eigenlijk dat zo'n moment snel voorbij was. Ik voelde me er enorm ongemakkelijk bij. Had ook altijd het idee dat er dan gelijk iets van mij verwacht werd. Een wonder dat Ard nog steeds cadeau' geeft. In deze blog kun je lezen hoe het voor me was om een enorm cadeau van hem te krijgen. Ontvangen was dus moeilijk en ik besef me dat ik ook niet veel gaf. Tussen geven en ontvangen zit, logisch natuurlijk, een connectie. Jaren geleden ben ik begonnen met geven en geld is het mooiste middel om weg te geven. Wanneer geld geen macht heeft is het alleen maar een ruilmiddel en een middel om anderen er blij mee te maken. En ik werd steeds blijer van geven. Soms geef ik aan iemand die in mijn gedachten komt en soms gebeurt h

De laatste tijd denk ik vaak aan het verhaal uit de bijbel van de bloed vloeiende vrouw. Ik zie haar voor me. Ver buiten de stad omdat ze onrein is (in die tijd was dat zo..). Ze heeft alles gegeven om beter te worden en het werd alleen maar erger. Ze heeft alles geprobeerd, maar bleef achter met niets. En dan hoort ze over een man die grote dingen doet, die geneest. En daar wil ze naartoe. Ze zal moedig moeten zijn, want ze moet onder de mensen komen en ze zullen naar haar kijken. Ze voelt de ogen nu al, vol afschuw of medelijden. Maar ze gaat en is moedig. En Hij, die het grootste risico nam, prijst haar voor haar moed. 'I hear of your greatness. Every time I hear of your greatness. I am sick, broken and lost. Will give anything to be healed. Gave everything to be free, but it brought me nothing, left me broken. And then I hear of your greatness. I want to see you, want to touch you. I want to be in your presence, if I could only touch your clothes. People all around you