Over ontvangen enzo

Afgelopen maandag waren Ard en ik 12,5 jaar getrouwd. Wie ons kent weet dat dit een prestatie is. Wij zijn allebei best een beetje ingewikkeld. En dan samen in een huis leven, met kinderen, al best wel een lange tijd, dat vind ik een prestatie. Over hoe we dat doen en wat we hierin leren zal ik nog vaker schrijven.
Alleen nu gaat het over een cadeau. Ik heb niet zo heel veel met cadeaus. Wanneer ik terug denk naar hoe dat als kind voor mij was heb ik het idee dat ik nooit kreeg wat ik echt wilde hebben (ik wilde veel te dure poppen, die kreeg ik dus niet).
Nu ben ik getrouwd met een man die houdt van cadeaus geven en hij kan het goed. Ik bedenk me nu dat menig vrouw hier jaloers op zal zijn. Hij onthoudt wat ik leuk vind. Wanneer ik benoem wat ik wel eens zou willen onthoudt hij dat en doet hier wat mee. Ondertussen heb ik geleerd om dit echt leuk te vinden en te genieten van wat ik krijg.
En nu het cadeau wat ik van Ard kreeg voor de kerst omdat we bijna 12,5 jaar getrouwd waren. Het is een prachtig cadeau, ik was er heel blij mee. Totdat... ik doorkreeg hoe kostbaar dit cadeau was. Shit, dat schuurde gelijk, dat is ontvangen van een hele andere categorie. Op dat moment bleef ik lief lachen en parkeerde het gevoel dat op kwam zetten. Tot de volgende ochtend.
Ik ging voelen en denken, waarom voelde dit zo naar, wat voor ideeën had ik hierover. Wat toen in me opkwam was het verhaal van de verloren zoon. Dit is een verhaal in de bijbel waarbij het gaat over twee zonen waarvan de jongste zoon de erfenis opeist bij zijn vader, al voordat de vader overleden is. Die jongste zoon gaat daarna helemaal los, ver bij zijn familie vandaan. Hij geeft al zijn geld uit en leeft een losbandig leven. Totdat het geld op is en hij niks meer had. Hij belande tussen de varkens om ze te hoeden en had graag het eten van de varkens willen eten, maar dat gaf niemand hem. Toen bedacht hij dat hij terug kon naar zijn vader, dan maar als loonwerker (hij vond zichzelf niet meer waard om zijn zoon te zijn). Bij terugkomst staat zijn vader op hem te wachten en is super blij. Hij geeft een enorm feest en aan de zoon nog een mantel en een ring.
En dan stopt het verhaal voor deze jongste zoon, maar in mijn hoofd gaat het verder, op dat feest en daarna. Hoe zou die jongen zich gevoeld hebben? Blij dat zijn vader niet boos was? Maar zou alle schaamte, schuld en wat hij gedaan had gelijk uit zijn gevoel en gedachten zijn gegaan? Ik denk het niet. Ik denk dat hij zich tijdens dat feest en daarna nog regelmatig ongemakkelijk voelde met alle rijkdom dat hem gegeven werd, want dat had hij niet verdient. Ik denk dat hij zich nog vaak waardeloos heeft gevoeld. Ik denk dat zijn vaders liefdevolle, accepterende blik hielp om zich welkom en beter te voelen, maar niet direct dit gevoel bij hem weg nam. Misschien ging het weg na een maand, een jaar, twee jaar?
En toen ik hierover nadacht raakte me dit. Het cadeau dat ik gekregen had, te kostbaar, te waardevol, teveel voor mij. Omdat ik mezelf vaak nog niet op waarde weet te schatten. Ik geloof en zie vaak die liefdevolle blik die hierboven beschreven is, die van een liefdevolle vader. Maar toch ben ik nog vaak kritisch en hard naar mezelf. Kan ik dan zomaar zo'n kostbaar cadeau ontvangen? Ik geloof het wel, alleen mijn gevoel en gedachten werken nog niet altijd mee. Dat komt, misschien na een maand?


Reacties

Populaire posts van deze blog

Delen

Geven en ontvangen

'Terug naar je eige land'