'Terug naar je eige land'
Eigenlijk moet ik nu huiswerk maken, reflectieverslagen schrijven enzo. Schrijven wil ik wel, dat reflecteren heb ik nu niet zo'n zin in...
De onderwerpen die me raken, waar ik over wil schrijven stapelen zich op. En de plank waar ze zich op stapelen wordt overvol. En gisteren viel er één af die ik niet wilde laten liggen.
Op de radio hoor ik over Tim Hofman zijn initiatief om 400 kinderen van vluchtelingen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen hier te laten wonen, legaal. Dit doet hij nav een documentaire die hij gemaakt heeft: 'Terug naar je eige land'. Zie deze Link.
Hierop heeft Mark Rutte gereageerd en ik hoorde zijn reactie op de radio. Wat vooral bleef hangen bij mij was dat hij zei dat ouders een verantwoordelijkheid hebben wanneer ze kinderen meenemen vanuit een land (dat schijnbaar veilig is) naar Nederland en dat ze hier over na moeten denken voordat ze dat doen, want het heeft veel gevolgen voor deze kinderen.
Nu ben ik sinds kort betrokken bij een aantal moeders met kinderen die ongedocumenteerd zijn. En daar begint het al. Wanneer deze 400 kinderen een naam, een verhaal, een leven krijgen kun je niet meer 'objectief' luisteren naar wat de politiek over deze kinderen te zeggen hebben. Ik niet en Tim Hofman ook niet. Je leert de kinderen kennen, je leert hun moeders kennen. Je leert hun verhalen kennen. En wanneer je dit hoort en ziet wil je dat deze kinderen veilig zijn en niet continu in angst leven.
De kinderen die ik ken zijn geboren in Nederland en van de leeftijd variërend tussen 6 en 11 jaar. Deze kinderen hebben geen paspoort van hun moeders land en geen Nederlands paspoort. Ze wonen met hun moeders in een kleine kamer waar ze geen privacy hebben. De moeders hebben een aantal dingen gemeen. Ze zijn ongelofelijk bang, voelen zich enorm schuldig naar hun kinderen toe en zijn uit landen gevlucht waar ze geen veilig bestaan konden opbouwen. De achtergronden zijn verschillend, de één is analfabeet, de ander hoogopgeleid en alles daartussen in. Toch zijn er meer overeenkomsten dan verschillen in hun situatie en dat is de alles overheersende angst en schuld die vooral eindigen in heel veel strijd in hun hoofd en gevoel. Wat gewoon ongelofelijk naar is. En de invloed die dit op de kinderen heeft is groot.
Vanuit mijn opleiding tot haptotherapeut heb ik de mogelijkheid om de moeders die ik ken te begeleiden. En de vraag die steeds terugkomt is; kun je deze angst, deze allesoverheersende angst toelaten. Kun je het gaan voelen en het er laten zijn? En wanneer je dit doet, wordt het dan anders? Leefbaarder? Ik geloof van wel. Het vechten tegen de angst kost zoveel energie en kracht dat het gaan voelen enorm heftig is, maar ook een opluchting. En vanuit het voelen komt er contact en gesprek. De situatie is nog steeds verschrikkelijk, maar de strijd tussen denken en gevoel wordt langzaam minder. Ik ben dankbaar dat ik naast een aantal van deze sterke en bijzondere moeders mag staan.
En mbt de onveilige, onstabiele en nare situatie voor deze moeders en kinderen ben ik ongelofelijk blij met helden zoals Tim Hofman en de ChristenUnie raadslid Don Ceder. Don Ceder heeft een motie ingediend in de Amsterdamse gemeenteraad om kinderen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen te laten blijven. Zie link Motie Don Ceder
Wat mij betreft komt dat pardon er snel en kan herstel binnen deze gezinnen gaan beginnen.
De onderwerpen die me raken, waar ik over wil schrijven stapelen zich op. En de plank waar ze zich op stapelen wordt overvol. En gisteren viel er één af die ik niet wilde laten liggen.
Op de radio hoor ik over Tim Hofman zijn initiatief om 400 kinderen van vluchtelingen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen hier te laten wonen, legaal. Dit doet hij nav een documentaire die hij gemaakt heeft: 'Terug naar je eige land'. Zie deze Link.
Hierop heeft Mark Rutte gereageerd en ik hoorde zijn reactie op de radio. Wat vooral bleef hangen bij mij was dat hij zei dat ouders een verantwoordelijkheid hebben wanneer ze kinderen meenemen vanuit een land (dat schijnbaar veilig is) naar Nederland en dat ze hier over na moeten denken voordat ze dat doen, want het heeft veel gevolgen voor deze kinderen.
Nu ben ik sinds kort betrokken bij een aantal moeders met kinderen die ongedocumenteerd zijn. En daar begint het al. Wanneer deze 400 kinderen een naam, een verhaal, een leven krijgen kun je niet meer 'objectief' luisteren naar wat de politiek over deze kinderen te zeggen hebben. Ik niet en Tim Hofman ook niet. Je leert de kinderen kennen, je leert hun moeders kennen. Je leert hun verhalen kennen. En wanneer je dit hoort en ziet wil je dat deze kinderen veilig zijn en niet continu in angst leven.
De kinderen die ik ken zijn geboren in Nederland en van de leeftijd variërend tussen 6 en 11 jaar. Deze kinderen hebben geen paspoort van hun moeders land en geen Nederlands paspoort. Ze wonen met hun moeders in een kleine kamer waar ze geen privacy hebben. De moeders hebben een aantal dingen gemeen. Ze zijn ongelofelijk bang, voelen zich enorm schuldig naar hun kinderen toe en zijn uit landen gevlucht waar ze geen veilig bestaan konden opbouwen. De achtergronden zijn verschillend, de één is analfabeet, de ander hoogopgeleid en alles daartussen in. Toch zijn er meer overeenkomsten dan verschillen in hun situatie en dat is de alles overheersende angst en schuld die vooral eindigen in heel veel strijd in hun hoofd en gevoel. Wat gewoon ongelofelijk naar is. En de invloed die dit op de kinderen heeft is groot.
Vanuit mijn opleiding tot haptotherapeut heb ik de mogelijkheid om de moeders die ik ken te begeleiden. En de vraag die steeds terugkomt is; kun je deze angst, deze allesoverheersende angst toelaten. Kun je het gaan voelen en het er laten zijn? En wanneer je dit doet, wordt het dan anders? Leefbaarder? Ik geloof van wel. Het vechten tegen de angst kost zoveel energie en kracht dat het gaan voelen enorm heftig is, maar ook een opluchting. En vanuit het voelen komt er contact en gesprek. De situatie is nog steeds verschrikkelijk, maar de strijd tussen denken en gevoel wordt langzaam minder. Ik ben dankbaar dat ik naast een aantal van deze sterke en bijzondere moeders mag staan.
En mbt de onveilige, onstabiele en nare situatie voor deze moeders en kinderen ben ik ongelofelijk blij met helden zoals Tim Hofman en de ChristenUnie raadslid Don Ceder. Don Ceder heeft een motie ingediend in de Amsterdamse gemeenteraad om kinderen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen te laten blijven. Zie link Motie Don Ceder
Wat mij betreft komt dat pardon er snel en kan herstel binnen deze gezinnen gaan beginnen.
Reacties
Een reactie posten