Irma Gelooft

Afgelopen woensdag was de kennismakingsavond van Alpha. Ik ben betrokken bij de organisatie en ik ben enorm enthousiast over deze cursus. En dat is niet zonder reden. Ik heb Alpha zelf gedaan toen ik 21 jaar was. En dat was een keerpunt in mijn leven. Dat klinkt best groot en dat was het ook. Als kind geloofde ik in dat er meer was in dit leven. Ik voelde vaak dat er meer was. Ik las boeken hierover en vond het allemaal super interessant. Toen ik ouder werd  las boeken over boeddhisme, ging naar healing seminars en ging me verdiepen in spiritualiteit (en kwam erachter hoe breed dit was met ongelofelijk veel stromingen). Ik was op zoek naar een betekenis van dit leven. En ik wilde weten waarom er zoveel nare dingen gebeurde, ook in mijn leven. En waar ik dit vooral niet zocht was bij het christelijk geloof. Dat was wetten, regels, gedoe en vooral geen diepere betekenis. Na een jaar lang alles te ontvluchten door naar het buitenland te gaan begon ik met een nieuwe studie. Hier werd ik

Er zijn een aantal lessen die ik geleerd heb tot nu toe waar ik heel blij mee ben. Dit is er zo één. Het is ok wanneer het niet ok is. Hier kon ik heel lang niks mee. Ik hou er namelijk niet van wanneer het niet ok is. Ik hou ervan wanneer de dingen gaan zoals ik ze bedenk, of wanneer ik me prettig voel, of wanneer alles mooi is en klopt. En wanneer dat niet zo is, dan verander ik dat, dan zorg ik ervoor dat het weer ok wordt. Maar dat kan niet altijd. Dat is toch zo jammer... of niet? Toen ik een aantal jaren geleden ziek werd ging het niet ok. En dat is logisch, want ziekte is enorm naar. Ik wilde maar één ding en dat was gezond zijn. Ik was flink ziek en ik wist ook niet wat mijn lichaam zou doen na de operatie waarbij mijn nier eruit werd gehaald. Ik voelde me zwak en kon nergens meer aan mee doen. Ik had weinig contact met mijn man en kon er niet voor mijn kinderen zijn. Wat me nog het meest bijstaat van die tijd is dat ik me ongelofelijk eenzaam voelde. Volgens mij is dat wat

Afgelopen maandag waren Ard en ik 12,5 jaar getrouwd. Wie ons kent weet dat dit een prestatie is. Wij zijn allebei best een beetje ingewikkeld. En dan samen in een huis leven, met kinderen, al best wel een lange tijd, dat vind ik een prestatie. Over hoe we dat doen en wat we hierin leren zal ik nog vaker schrijven. Alleen nu gaat het over een cadeau. Ik heb niet zo heel veel met cadeaus. Wanneer ik terug denk naar hoe dat als kind voor mij was heb ik het idee dat ik nooit kreeg wat ik echt wilde hebben (ik wilde veel te dure poppen, die kreeg ik dus niet). Nu ben ik getrouwd met een man die houdt van cadeaus geven en hij kan het goed. Ik bedenk me nu dat menig vrouw hier jaloers op zal zijn. Hij onthoudt wat ik leuk vind. Wanneer ik benoem wat ik wel eens zou willen onthoudt hij dat en doet hier wat mee. Ondertussen heb ik geleerd om dit echt leuk te vinden en te genieten van wat ik krijg. En nu het cadeau wat ik van Ard kreeg voor de kerst omdat we bijna 12,5 jaar getrouwd waren. H