Ok zijn wanneer het niet ok is

Er zijn een aantal lessen die ik geleerd heb tot nu toe waar ik heel blij mee ben. Dit is er zo één. Het is ok wanneer het niet ok is. Hier kon ik heel lang niks mee. Ik hou er namelijk niet van wanneer het niet ok is. Ik hou ervan wanneer de dingen gaan zoals ik ze bedenk, of wanneer ik me prettig voel, of wanneer alles mooi is en klopt. En wanneer dat niet zo is, dan verander ik dat, dan zorg ik ervoor dat het weer ok wordt. Maar dat kan niet altijd. Dat is toch zo jammer... of niet?

Toen ik een aantal jaren geleden ziek werd ging het niet ok. En dat is logisch, want ziekte is enorm naar. Ik wilde maar één ding en dat was gezond zijn. Ik was flink ziek en ik wist ook niet wat mijn lichaam zou doen na de operatie waarbij mijn nier eruit werd gehaald. Ik voelde me zwak en kon nergens meer aan mee doen. Ik had weinig contact met mijn man en kon er niet voor mijn kinderen zijn. Wat me nog het meest bijstaat van die tijd is dat ik me ongelofelijk eenzaam voelde. Volgens mij is dat wat ziekte ook met je doet, voelt je buiten de maatschappij staan en laat je ongelofelijk alleen en nutteloos voelen.

Ik kon op dat moment niet goed mijn gevoelens uiten en aangeven wat ik wilde. Ik denk dat dit ook een gevolg is van het altijd maar goed willen hebben. Behoeftes en gevoelens kunnen uiten vraagt om kwetsbaarheid, en leren kwetsbaarheid te zijn is nou niet iets wat ik vanuit huis meegekregen heb. 

Toen ik ziek werd had ik wel het idee dat ik weer gezond zou worden. Ik had hoop en geloof. Maar ik werd steeds zieker en daarmee vervloog ook de hoop en het geloof. En kracht om iets uit mezelf te halen had ik niet meer. Ik raakte moedeloos. En die eenzaamheid die knaagde maar door. 

Totdat ik in gesprek met een vriendin me ging uiten en me kwetsbaar ging opstellen. En tijdens dit gesprek werd voor mij helder dat ik er alleen maar hoefde te zijn. Elke ochtend opstaan en in de avond weer naar bed. Er is alleen die dag, dat moment. Ik hoefde niks op te houden, ook niet dat ik me alleen en eenzaam voelde. Ik hoefde niet te geloven. Geloof heeft God wel in mij. En die genezing, dat kreeg ik toch zelf niet voor elkaar. Dus dat deed ik. Ik stond op en ging naar bed, ging mezelf niet groot houden en liet alles wat niet ok was er zijn. Wonderbaarlijk gaf steeds meer rust en ruimte in mijn hoofd en gevoel. 

En uiteindelijk op de ochtend van de operatie kwam er weer hoop. Ik weet nog heel goed dat ik in het ziekenhuis op het bed zat en een stukje las uit de bijbel wat mij raakte en ik wist weer dat het op de 1 of andere manier weer goed kwam. Geen idee hoe, maar dat maakte mij niet uit. Ik voelde me verrot, maar dat was ok. Ik voelde me zwak, maar dat was ok. Ik kon er niet voor mijn kinderen zijn, maar dat was ok. Omdat ik dit proces niet in de hand had en alleen maar kon vertrouwen op God die dat wel had.

Mark Twain zei: 'The worst loneliness is not to be comfortable with yourself'. Deze uitspraak geeft hoop omdat er ook een verwijzing naar de oplossing in zit. 

En wat mijn situatie nu is; ik ben gezond, echt nog wel eens eenzaam en ongelofelijk dankbaar voor mijn kerk Jong en Vrij Amsterdam en alle mensen om me heen waarmee ik deze les leer.