Irma Gelooft

Mijn jongste zoon lijkt wel wat op mij. We zijn allebei gezegend met een rijk gevoelsleven. Ouders die kinderen hebben die op hun lijken en ouders van kinderen die gevoelig zijn weten wat voor uitdaging dat kan zijn. Dubbel geluk voor mij. Hoe ga je daarmee om Irma? Nou, wat fijn dat je het vraagt... Soms reageer ik in moeilijke situaties uiterst professioneel, pedagogische en rustig. Maar soms ook niet... Nu is het zo dat ik veel voel de hele dag door en dat herken bij hem. Ik probeer dat in goede banen te leiden, niet alles te uiten en (probeer) emoties niet te laten heersen. Wat best ok gaat. Zeker toen ik erachter kwam dat ik niet mijn emoties ben, maar veel meer dan dat. Wat een openbaring! Gistermiddag was het weer zover om mijn geleerde pedagogische vaardigheden in de praktijk te brengen. Jongste zoon was de hele middag al geïrriteerd en teleurgesteld. En moe omdat hij toe is aan vakantie, maar die laat nog wel even op zich wachten. De emoties liepen hoog op bij hem. En toen

Gisteren in de kerk schreef ik dit op. In a crowd, standing there, feeling alone and cold. Full of questions about what, when and how. A light comes from above. A light that shines on me. A light so soft and powerful that I want to look up. And what I see amazes me. I see stunning beautiful eyes looking at me. I see a fece full of love and strength. He starts to speak: 'I choose you. A crowd full of people, and I am here for you.' He takes my hand and picks me up. We dance, we fly and I feel free. He holds me close. And over and over again He says: 'I see you, I gave everything for you, you are the apple of My eye. In My presence you come alive.'

Wat voor opleiding doe je? Haptonowatte? En waarom? Dit zijn vragen die ik regelmatig krijg. De opleiding heet Haptonomie . Er zijn meerdere wegen die ernaartoe leiden, maar dit is er één van. Een aantal jaren geleden ben ik flink ziek geweest en flink afgevallen. Ik herstelde en mijn lichaam reageerde anders op eten en suiker en vet vond mijn lichaam niet meer zo prettig. Laat dat nu net de ingrediënten zijn in eten waar ik enorm van hou... Mijn eetpatroon werd anders en dat was niet het enige wat veranderde. Ik begon veel meer te voelen. Vooral gevoelens die ik liever niet had. Shoot, ik moest opnieuw leren omgaan met ongemak. Dat maakte me nieuwsgierig en ik begon vragen te stellen aan de wat dunnere medemens. Die vragen waren oa: Hoe ga jij om met ongemak? Wat doe je dan? Wat doe jij wanneer je rotgevoelens hebt? Wanneer het allemaal teveel wordt? De meeste mensen die ik deze vragen stelde keken me eerst wat glazig aan. Ik bedacht met dat ze misschien eerst deze informatie moest

Ik zou alleen maar in dat project stappen om te helpen. Echt, meer niet. Tot dat na een aantal weken de dag kwam dat mijn man me de keus gaf: Of ik stopte met dat project, of ik mocht het huis uit. En hij lachte er niet bij. Shit, het was weer zover. Ik had alle verantwoordelijkheid op me genomen en controle over het hele proces. Dat daarbij mijn man (en kinderen) gek werden van mijn onuitstaanbare humeur had ik totaal genegeerd.... Ken je dat, dat je aan jezelf die vraag stelt? Hoe ben ik nu weer in deze situatie terecht gekomen? Hoe kan het toch dat van alle zaken die ik organiseer alle lijnen bij mij uitkomen, ik teveel verantwoordelijkheid neem en controle wil. Om de druk die ik ervaar (en mijn naaste omgeving) maar even terzijde te laten. In een plaatje ziet het er zo uit. Strak, alleen, controle en teveel. Geheimpje: stiekem was dit heel lang mijn ideaalplaatje... Als zestienjarige puber heb ik een enorme verantwoordelijkheid op me genomen. Mijn moeder was overleden en ik d

Ik stel me het liefst voor dat ik een aantal weken geleden nietsvermoedend de workshop 'Leren Creëren' (van Jasper van der Kolk) binnen stapte.  Met geen idee wat me te wachten stond en geen idee welke drempels ik over moest. Gewoon, lekker naïef. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Ik wist heel goed dat ik uit mijn comfortzone moest stappen. Ik tekende onderstaande plaatje voordat ik met de workshop begon. Ik wilde naar die plek, de plek van de magie, maar ik wist ook dat ik daarvoor mijn grote, fijne comfortzone moest verlaten. Dat ik drempels over zou moeten en mijn blokkades flink in de ogen moest kijken. Om ze daarna de waarheid te gaan vertellen. Nu we een aantal weken op weg zijn met de workshop heb ik een idee waar die plek voor mij is. Ik had eigenlijk gehoopt dat dit een prachtige plek zou zijn waar de mooiste ideeën tot me zouden komen. Maar weer, niets van dit alles is waar. Het is gewoon in ons rijtjeshuis in Diemen, in onze studeer/logeer/creëer kamer. En