Irma Gelooft

Wanneer ik op zondagochtend in de kerk zit, zit ik graag te schrijven. Hierbij mijn excuses aan de sprekers die ik niet helemaal hoor op zo'n moment. Gelukkig wordt het opgenomen en kan ik het terug luisteren. Het kan.... ;). Ik hou ervan hoe ik op zo'n moment me kan laten gaan in mijn gedachten, gevoelens en beelden. En vaak komt er dan van alles in me op. Daar heb ik dan een mooi boekje voor waarin ik het opschrijf. En daar laat ik het dan ook meestal staan. Ik vraag me dan ook af; 'Waarom zou ik het delen, waarom in een blog verwerken?'. Hm, liever hou ik het ook voor mezelf. Het is persoonlijk, dichtbij, kwetsbaar. Maar toch kriebelt er iets om het op te schrijven. Waarom? Dat is pure egoïsme denk ik. Ik hou er zelf van. Wanneer ik zoiets lees wordt ik geraakt en doet het iets met me. Ik lees het graag wanneer anderen het delen. En daarom deel ik het. Al zou het maar 1 iemand aanspreken dan is het geslaagd. Dus daarom :). Sometimes there is too much I can handle.

Eigenlijk moet ik nu huiswerk maken, reflectieverslagen schrijven enzo. Schrijven wil ik wel, dat reflecteren heb ik nu niet zo'n zin in... De onderwerpen die me raken, waar ik over wil schrijven stapelen zich op. En de plank waar ze zich op stapelen wordt overvol. En gisteren viel er één af die ik niet wilde laten liggen. Op de radio hoor ik over Tim Hofman zijn initiatief om 400 kinderen van vluchtelingen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen hier te laten wonen, legaal. Dit doet hij nav een documentaire die hij gemaakt heeft: 'Terug naar je eige land'. Zie  deze Link . Hierop heeft Mark Rutte gereageerd en ik hoorde zijn reactie op de radio. Wat vooral bleef hangen bij mij was dat hij zei dat ouders een verantwoordelijkheid hebben wanneer ze kinderen meenemen vanuit een land (dat schijnbaar veilig is) naar Nederland en dat ze hier over na moeten denken voordat ze dat doen, want het heeft veel gevolgen voor deze kinderen. Nu ben ik sinds kort betrokken bij een a

When my thoughts are twisted and my emtotions are wild. When my soul is in conflict and my body hurts. I need to hear your voice. When I am lost and I don't know where I am going I need you to show me the way. Your love is endless Your voice is soft Your love is stronger than dead Your voice lifts me up Because your lovingkindness is better than all, I praise you. I lift up my hands and sing. Your love is endless Your voice is soft Your love is stronger than dead Your voice lifts me up And slowly.. My thoughts unraffle. My emotions calm down. My soul is at peace and my body is well.

Ik kan jullie natuurlijk van alles over de vakantie vertellen. Over het mooie weer, over de ontploffing van een riool, over de Folklore van Sicilië, over wat ik denk (en voel) wanneer ik me in badpak zie, dat Ard en ik allebei met een lang verhaal bezig zijn en hoe anders we dat aanpakken, over hoe moeilijk ik het vind om te starten met alles na de vakantie, over werk of opleiding, maar dat ga ik niet doen. Misschien ooit, misschien nooit :).  Ik wil iets delen over een boek dat ik gelezen heb, 'De Keuze' van Edith Eva Eger. Ze is geboren in Hongarije, is Joods en heeft in Auschwitz gezeten toen ze 16 jaar oud was. Ze doet daar een wonderlijke ontdekking op die ze haar hele leven meeneemt en de basis vormt voor haar werk als psycholoog. Ze is danseres en op een gegeven moment moet ze voor dokter Mengele (de berucht engel des doods) dansen. Niet lang daarvoor heeft hij haar moeder naar de gaskamer gestuurd.  Er gebeurt heel veel met haar tijdens die dans wat ze prachtig oms

Even geleden had ik een training over eetstoornissen. Wanneer ik mbt dit onderwerp een training kan volgen pak ik dat altijd aan. Zeer interessant, omdat ik er zoveel in herken. De denkprocessen en gevoelens die erbij horen, een vertekend lichaamsbeeld en een verstoorde relatie met eten. Been there, done that. Vanaf mijn 14de hongerde ik mezelf uit en werd erg dun (at 2 boterhammen over de hele dag en in de avond wat groente en een klein stukje vlees) en paar jaar daarna ben ik heel veel aangekomen. En wanneer ik mezelf in de spiegel zag kwam dat nooit overeen met hoe het werkelijk was. In een vorige blog 'Over eten' schreef ik hier eerder over wat er voor mij veranderde nadat ik niet meer alles kon eten. De training die ik hierboven noem viel wat tegen, maar elke keer kwam het terug in mijn gedachten. Vooral de naam 'eetstoornis' bleef hangen. Ik vind dat een lastige naam. Uiteindelijk zit de stoornis niet in het eten, denk ik. En toen kwam de naam: 'duiveltjespo

Altijd, ik hou van het woord altijd net zoals het woord nooit, wanneer ik de blogs van  Jasper van der Kolk lees over creativiteit en dan specifiek over tekenen, doet dat iets met me. De laatste tijd hoor ik steeds vaker dat iedereen kan tekenen. Iedereen, behalve ik dacht ik dan. Ik hoor ze vertellen over dat wanneer je denkt dat je dit niet kan dit komt omdat dit vroeger tegen je gezegd is. Dat klopt, heel vaak. Dus ben ik gestopt met tekenen. Op de middelbare school en op de SPW besteedde ik het tekenen uit aan anderen, want dat kon ik wel, anderen aan het werk zetten. Met als gevolg soms een hoger cijfer dan degene waaraan ik het uitbesteedde. Misschien omdat ik er zo mooi over kon vertellen (lees opscheppen). Iedereen kan dus tekenen. Aangezien ik dit jaar mezelf heb beloofd geen angst meer te vermijden en in de ogen aan te kijken hoort daar tekenen ook bij. Het blijft natuurlijk niet bij aankijken, ik zal het ook moeten doen. Pen op papier en gaan. Elke dag iets. Het hoeft niet

Vandaag kreeg ik een pakketje over de post en dat was echt een verassing. Ik ben er super blij mee en het ontroerde me. Dat deed me gelijk terug denken aan de tijd dat Ard en ik elkaar net leerde kennen en hij vaak een klein cadeautje gaf of een kaartje. En ik wilde eigenlijk dat zo'n moment snel voorbij was. Ik voelde me er enorm ongemakkelijk bij. Had ook altijd het idee dat er dan gelijk iets van mij verwacht werd. Een wonder dat Ard nog steeds cadeau' geeft. In deze blog kun je lezen hoe het voor me was om een enorm cadeau van hem te krijgen. Ontvangen was dus moeilijk en ik besef me dat ik ook niet veel gaf. Tussen geven en ontvangen zit, logisch natuurlijk, een connectie. Jaren geleden ben ik begonnen met geven en geld is het mooiste middel om weg te geven. Wanneer geld geen macht heeft is het alleen maar een ruilmiddel en een middel om anderen er blij mee te maken. En ik werd steeds blijer van geven. Soms geef ik aan iemand die in mijn gedachten komt en soms gebeurt h

De laatste tijd denk ik vaak aan het verhaal uit de bijbel van de bloed vloeiende vrouw. Ik zie haar voor me. Ver buiten de stad omdat ze onrein is (in die tijd was dat zo..). Ze heeft alles gegeven om beter te worden en het werd alleen maar erger. Ze heeft alles geprobeerd, maar bleef achter met niets. En dan hoort ze over een man die grote dingen doet, die geneest. En daar wil ze naartoe. Ze zal moedig moeten zijn, want ze moet onder de mensen komen en ze zullen naar haar kijken. Ze voelt de ogen nu al, vol afschuw of medelijden. Maar ze gaat en is moedig. En Hij, die het grootste risico nam, prijst haar voor haar moed. 'I hear of your greatness. Every time I hear of your greatness. I am sick, broken and lost. Will give anything to be healed. Gave everything to be free, but it brought me nothing, left me broken. And then I hear of your greatness. I want to see you, want to touch you. I want to be in your presence, if I could only touch your clothes. People all around you

Mijn jongste zoon lijkt wel wat op mij. We zijn allebei gezegend met een rijk gevoelsleven. Ouders die kinderen hebben die op hun lijken en ouders van kinderen die gevoelig zijn weten wat voor uitdaging dat kan zijn. Dubbel geluk voor mij. Hoe ga je daarmee om Irma? Nou, wat fijn dat je het vraagt... Soms reageer ik in moeilijke situaties uiterst professioneel, pedagogische en rustig. Maar soms ook niet... Nu is het zo dat ik veel voel de hele dag door en dat herken bij hem. Ik probeer dat in goede banen te leiden, niet alles te uiten en (probeer) emoties niet te laten heersen. Wat best ok gaat. Zeker toen ik erachter kwam dat ik niet mijn emoties ben, maar veel meer dan dat. Wat een openbaring! Gistermiddag was het weer zover om mijn geleerde pedagogische vaardigheden in de praktijk te brengen. Jongste zoon was de hele middag al geïrriteerd en teleurgesteld. En moe omdat hij toe is aan vakantie, maar die laat nog wel even op zich wachten. De emoties liepen hoog op bij hem. En toen

Gisteren in de kerk schreef ik dit op. In a crowd, standing there, feeling alone and cold. Full of questions about what, when and how. A light comes from above. A light that shines on me. A light so soft and powerful that I want to look up. And what I see amazes me. I see stunning beautiful eyes looking at me. I see a fece full of love and strength. He starts to speak: 'I choose you. A crowd full of people, and I am here for you.' He takes my hand and picks me up. We dance, we fly and I feel free. He holds me close. And over and over again He says: 'I see you, I gave everything for you, you are the apple of My eye. In My presence you come alive.'

Wat voor opleiding doe je? Haptonowatte? En waarom? Dit zijn vragen die ik regelmatig krijg. De opleiding heet Haptonomie . Er zijn meerdere wegen die ernaartoe leiden, maar dit is er één van. Een aantal jaren geleden ben ik flink ziek geweest en flink afgevallen. Ik herstelde en mijn lichaam reageerde anders op eten en suiker en vet vond mijn lichaam niet meer zo prettig. Laat dat nu net de ingrediënten zijn in eten waar ik enorm van hou... Mijn eetpatroon werd anders en dat was niet het enige wat veranderde. Ik begon veel meer te voelen. Vooral gevoelens die ik liever niet had. Shoot, ik moest opnieuw leren omgaan met ongemak. Dat maakte me nieuwsgierig en ik begon vragen te stellen aan de wat dunnere medemens. Die vragen waren oa: Hoe ga jij om met ongemak? Wat doe je dan? Wat doe jij wanneer je rotgevoelens hebt? Wanneer het allemaal teveel wordt? De meeste mensen die ik deze vragen stelde keken me eerst wat glazig aan. Ik bedacht met dat ze misschien eerst deze informatie moest

Ik zou alleen maar in dat project stappen om te helpen. Echt, meer niet. Tot dat na een aantal weken de dag kwam dat mijn man me de keus gaf: Of ik stopte met dat project, of ik mocht het huis uit. En hij lachte er niet bij. Shit, het was weer zover. Ik had alle verantwoordelijkheid op me genomen en controle over het hele proces. Dat daarbij mijn man (en kinderen) gek werden van mijn onuitstaanbare humeur had ik totaal genegeerd.... Ken je dat, dat je aan jezelf die vraag stelt? Hoe ben ik nu weer in deze situatie terecht gekomen? Hoe kan het toch dat van alle zaken die ik organiseer alle lijnen bij mij uitkomen, ik teveel verantwoordelijkheid neem en controle wil. Om de druk die ik ervaar (en mijn naaste omgeving) maar even terzijde te laten. In een plaatje ziet het er zo uit. Strak, alleen, controle en teveel. Geheimpje: stiekem was dit heel lang mijn ideaalplaatje... Als zestienjarige puber heb ik een enorme verantwoordelijkheid op me genomen. Mijn moeder was overleden en ik d

Ik stel me het liefst voor dat ik een aantal weken geleden nietsvermoedend de workshop 'Leren Creëren' (van Jasper van der Kolk) binnen stapte.  Met geen idee wat me te wachten stond en geen idee welke drempels ik over moest. Gewoon, lekker naïef. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Ik wist heel goed dat ik uit mijn comfortzone moest stappen. Ik tekende onderstaande plaatje voordat ik met de workshop begon. Ik wilde naar die plek, de plek van de magie, maar ik wist ook dat ik daarvoor mijn grote, fijne comfortzone moest verlaten. Dat ik drempels over zou moeten en mijn blokkades flink in de ogen moest kijken. Om ze daarna de waarheid te gaan vertellen. Nu we een aantal weken op weg zijn met de workshop heb ik een idee waar die plek voor mij is. Ik had eigenlijk gehoopt dat dit een prachtige plek zou zijn waar de mooiste ideeën tot me zouden komen. Maar weer, niets van dit alles is waar. Het is gewoon in ons rijtjeshuis in Diemen, in onze studeer/logeer/creëer kamer. En

Afgelopen zondag sprak ik een vriend die vertelde over het advies mbt de middelbare school dat zijn zoon gekregen had. Zijn zoon zit in groep 8 en had VMBO-t advies gekregen. En toen zoon die avond in bed lag barste hij in huilen uit omdat er nu niets meer terecht zou komen van de plannen die hij met zijn leven had. Hij was verdrietig en teleurgesteld. Hij zou niet meer de baan kunnen krijgen waar hij van droomde waarvoor hij ten minstens Havo en HBO voor nodig had. Het schoolsysteem in zijn volle glorie…. Hij had toen nog geen idee dat hij die zondag in de kerk bij de tieners met een held zou zijn die alle teleurstelling op dit gebied had meegemaakt. Hij wilde een hoge functie bij de luchtmacht en heeft enorm veel tijd en energie gestoken om het advies te krijgen wat hij hiervoor nodig had. Dat is hem niet gelukt. En dat dit klote was voor hem is zacht uitgedrukt. Daarna wilde hij na zijn HBO de Universiteit gaan doen. Na een half jaar stopte hij met de universiteit omdat het

Afgelopen woensdag was de kennismakingsavond van Alpha. Ik ben betrokken bij de organisatie en ik ben enorm enthousiast over deze cursus. En dat is niet zonder reden. Ik heb Alpha zelf gedaan toen ik 21 jaar was. En dat was een keerpunt in mijn leven. Dat klinkt best groot en dat was het ook. Als kind geloofde ik in dat er meer was in dit leven. Ik voelde vaak dat er meer was. Ik las boeken hierover en vond het allemaal super interessant. Toen ik ouder werd  las boeken over boeddhisme, ging naar healing seminars en ging me verdiepen in spiritualiteit (en kwam erachter hoe breed dit was met ongelofelijk veel stromingen). Ik was op zoek naar een betekenis van dit leven. En ik wilde weten waarom er zoveel nare dingen gebeurde, ook in mijn leven. En waar ik dit vooral niet zocht was bij het christelijk geloof. Dat was wetten, regels, gedoe en vooral geen diepere betekenis. Na een jaar lang alles te ontvluchten door naar het buitenland te gaan begon ik met een nieuwe studie. Hier werd ik

Er zijn een aantal lessen die ik geleerd heb tot nu toe waar ik heel blij mee ben. Dit is er zo één. Het is ok wanneer het niet ok is. Hier kon ik heel lang niks mee. Ik hou er namelijk niet van wanneer het niet ok is. Ik hou ervan wanneer de dingen gaan zoals ik ze bedenk, of wanneer ik me prettig voel, of wanneer alles mooi is en klopt. En wanneer dat niet zo is, dan verander ik dat, dan zorg ik ervoor dat het weer ok wordt. Maar dat kan niet altijd. Dat is toch zo jammer... of niet? Toen ik een aantal jaren geleden ziek werd ging het niet ok. En dat is logisch, want ziekte is enorm naar. Ik wilde maar één ding en dat was gezond zijn. Ik was flink ziek en ik wist ook niet wat mijn lichaam zou doen na de operatie waarbij mijn nier eruit werd gehaald. Ik voelde me zwak en kon nergens meer aan mee doen. Ik had weinig contact met mijn man en kon er niet voor mijn kinderen zijn. Wat me nog het meest bijstaat van die tijd is dat ik me ongelofelijk eenzaam voelde. Volgens mij is dat wat

Afgelopen maandag waren Ard en ik 12,5 jaar getrouwd. Wie ons kent weet dat dit een prestatie is. Wij zijn allebei best een beetje ingewikkeld. En dan samen in een huis leven, met kinderen, al best wel een lange tijd, dat vind ik een prestatie. Over hoe we dat doen en wat we hierin leren zal ik nog vaker schrijven. Alleen nu gaat het over een cadeau. Ik heb niet zo heel veel met cadeaus. Wanneer ik terug denk naar hoe dat als kind voor mij was heb ik het idee dat ik nooit kreeg wat ik echt wilde hebben (ik wilde veel te dure poppen, die kreeg ik dus niet). Nu ben ik getrouwd met een man die houdt van cadeaus geven en hij kan het goed. Ik bedenk me nu dat menig vrouw hier jaloers op zal zijn. Hij onthoudt wat ik leuk vind. Wanneer ik benoem wat ik wel eens zou willen onthoudt hij dat en doet hier wat mee. Ondertussen heb ik geleerd om dit echt leuk te vinden en te genieten van wat ik krijg. En nu het cadeau wat ik van Ard kreeg voor de kerst omdat we bijna 12,5 jaar getrouwd waren. H