Goed genoeg, welk schooladvies je ook krijgt


Afgelopen zondag sprak ik een vriend die vertelde over het advies mbt de middelbare school dat zijn zoon gekregen had. Zijn zoon zit in groep 8 en had VMBO-t advies gekregen. En toen zoon die avond in bed lag barste hij in huilen uit omdat er nu niets meer terecht zou komen van de plannen die hij met zijn leven had. Hij was verdrietig en teleurgesteld. Hij zou niet meer de baan kunnen krijgen waar hij van droomde waarvoor hij ten minstens Havo en HBO voor nodig had.
Het schoolsysteem in zijn volle glorie….

Hij had toen nog geen idee dat hij die zondag in de kerk bij de tieners met een held zou zijn die alle teleurstelling op dit gebied had meegemaakt. Hij wilde een hoge functie bij de luchtmacht en heeft enorm veel tijd en energie gestoken om het advies te krijgen wat hij hiervoor nodig had. Dat is hem niet gelukt. En dat dit klote was voor hem is zacht uitgedrukt. Daarna wilde hij na zijn HBO de Universiteit gaan doen. Na een half jaar stopte hij met de universiteit omdat het niet ging. En daar voelde hij zich minderwaardig over en had het idee dat hij niet slim genoeg was. En er waren nog meer nare gedachten en gevoelens die de meeste van ons wel herkennen. Gelukkig hield het hier niet op voor hem. Hij leerde dat zijn waarde niet af hing  van zijn kunnen en doen en hij kreeg hoop en vertrouwen in de toekomst. Nu doet hij wat hij leuk vind en waar hij goed in is. Dit deelde hij met de tieners en er was veel herkenning en opluchting. Dit is wat ze wilde horen. Er ontstond die ochtend verbondenheid en openheid in die groep.

Tijdens mijn schooladvies op de basisschool stond er op het papiertje van mijn leraar LBO?. Wat vond ik mezelf dom en ik wat voelde ik me enorm teleurgesteld. Ik had het idee dat nooit kon gaan doen wat ik wilde. Ik had nog geen idee wat dat was, maar het kon vast niet. Mijn ouders wilden dat ik Mavo ging proberen en dat deed ik. Vol faalangst, het idee dat ik dom was en het toch niet kon. Tot na de 2de klas. Ik bleef zitten en daarna ging ineens een lichtje branden. Ik begreep wat de leraren zeiden en haalde  mijn examen. Ging door naar de MBO en HBO en doorliep dit met gemak. Maar de minderwaardigheid bleef. Ik bleef mezelf dom vinden. Wat had ik graag hierover willen praten met anderen die dit herkenden en die dit ook hadden meegemaakt. Maar ik schaamde me om er überhaupt over te beginnen en had niemand in mijn omgeving die dit ter sprake bracht.

Vanmorgen sprak ik een enorm slimme, talentvolle, creatieve vriendin en zij heeft zich enorm lang dom gevoeld, ondanks dat ze een VWO diploma had.
Dit is toch niet normaal, denk ik dan. We voelen ons maar dom met z’n allen en minderwaardig omdat we onze waarde ophangen aan intelligentie, een advies, opleiding of werk. En daar geloof ik niet meer in. Ik geloof niet dat dit onze waarde bepaald. Ik ben oprecht trots op alle mensen om me heen die niet in het schoolsysteem paste, zich dom hebben gevoeld en hun waarde opnieuw bepaald hebben. Die zijn gaan doen wat ze leuk vinden en van zich laten horen. Die weten dat ze enorm geliefd zijn, los van wat ze doen. En die weg is niet altijd gemakkelijk, maar wel waardevol 😊.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Delen

Geven en ontvangen

'Terug naar je eige land'