Goed genoeg, welk schooladvies je ook krijgt
Afgelopen zondag sprak ik een vriend die vertelde over het advies
mbt de middelbare school dat zijn zoon gekregen had. Zijn zoon zit in groep 8
en had VMBO-t advies gekregen. En toen zoon die avond in bed lag barste hij in
huilen uit omdat er nu niets meer terecht zou komen van de plannen die hij met
zijn leven had. Hij was verdrietig en teleurgesteld. Hij zou niet meer de baan
kunnen krijgen waar hij van droomde waarvoor hij ten minstens Havo en HBO voor
nodig had.
Het schoolsysteem in zijn volle glorie….
Het schoolsysteem in zijn volle glorie….
Hij had toen nog geen idee dat hij die zondag in de kerk bij de tieners met een held zou zijn die alle teleurstelling op dit gebied had meegemaakt.
Hij wilde een hoge functie bij de luchtmacht en heeft enorm veel tijd en
energie gestoken om het advies te krijgen wat hij hiervoor nodig had. Dat is
hem niet gelukt. En dat dit klote was voor hem is zacht uitgedrukt. Daarna
wilde hij na zijn HBO de Universiteit gaan doen. Na een half jaar stopte hij met de universiteit omdat het niet ging. En daar voelde hij zich minderwaardig over en had
het idee dat hij niet slim genoeg was. En er waren nog meer nare gedachten en
gevoelens die de meeste van ons wel herkennen. Gelukkig hield het hier niet op
voor hem. Hij leerde dat zijn waarde niet af hing van zijn kunnen en doen en hij kreeg hoop en vertrouwen in de toekomst. Nu doet hij wat hij leuk vind en waar
hij goed in is. Dit deelde hij met de tieners en er was veel herkenning en
opluchting. Dit is wat ze wilde horen. Er ontstond die ochtend verbondenheid en
openheid in die groep.
Tijdens mijn schooladvies op de basisschool stond er op het
papiertje van mijn leraar LBO?. Wat vond ik mezelf dom en ik wat voelde ik me enorm
teleurgesteld. Ik had het idee dat nooit kon gaan doen wat ik wilde. Ik had nog
geen idee wat dat was, maar het kon vast niet. Mijn ouders wilden dat ik Mavo ging proberen en dat deed ik. Vol faalangst, het idee dat ik dom was en het toch
niet kon. Tot na de 2de klas. Ik bleef zitten en daarna ging ineens een lichtje
branden. Ik begreep wat de leraren zeiden en haalde mijn examen. Ging door naar de MBO en HBO en
doorliep dit met gemak. Maar de minderwaardigheid bleef. Ik bleef mezelf dom
vinden. Wat had ik graag hierover willen praten met anderen die dit herkenden
en die dit ook hadden meegemaakt. Maar ik schaamde me om er überhaupt over te
beginnen en had niemand in mijn omgeving die dit ter sprake bracht.
Vanmorgen sprak ik een enorm slimme, talentvolle, creatieve
vriendin en zij heeft zich enorm lang dom gevoeld, ondanks dat ze een VWO diploma
had.
Dit is toch niet normaal, denk ik dan. We voelen ons maar
dom met z’n allen en minderwaardig omdat we onze waarde ophangen aan intelligentie,
een advies, opleiding of werk. En daar geloof ik niet meer in. Ik geloof niet
dat dit onze waarde bepaald. Ik ben oprecht trots op alle mensen om me heen die
niet in het schoolsysteem paste, zich dom hebben gevoeld en hun waarde opnieuw bepaald
hebben. Die zijn gaan doen wat ze leuk vinden en van zich laten horen. Die
weten dat ze enorm geliefd zijn, los van wat ze doen. En die weg is niet altijd
gemakkelijk, maar wel waardevol 😊.
Reacties
Een reactie posten