De wereld draait om mij, toch??


Ik zou alleen maar in dat project stappen om te helpen. Echt, meer niet. Tot dat na een aantal weken de dag kwam dat mijn man me de keus gaf: Of ik stopte met dat project, of ik mocht het huis uit. En hij lachte er niet bij. Shit, het was weer zover. Ik had alle verantwoordelijkheid op me genomen en controle over het hele proces. Dat daarbij mijn man (en kinderen) gek werden van mijn onuitstaanbare humeur had ik totaal genegeerd....
Ken je dat, dat je aan jezelf die vraag stelt? Hoe ben ik nu weer in deze situatie terecht gekomen? Hoe kan het toch dat van alle zaken die ik organiseer alle lijnen bij mij uitkomen, ik teveel verantwoordelijkheid neem en controle wil. Om de druk die ik ervaar (en mijn naaste omgeving) maar even terzijde te laten. In een plaatje ziet het er zo uit. Strak, alleen, controle en teveel. Geheimpje: stiekem was dit heel lang mijn ideaalplaatje...

Als zestienjarige puber heb ik een enorme verantwoordelijkheid op me genomen. Mijn moeder was overleden en ik draaide het huishouden, kookte elke dag, ging naar school, had bijbaan(tjes), ging ongelooflijk veel uit met vrienden. Ik kon veel wanneer ik alles maar strak genoeg plande. Studeren ging me makkelijk af, dus had ik tijd voor een vriendje in Amsterdam (ik woonde in een studentenhuis in Enschede), bijbaantjes, cursussen en nog steeds super veel uitgaan. Ook later in mijn werk als leidinggevende waren dit geweldige kwaliteiten.
Ik bleef me ontwikkelen, ook in mijn relatie met God en mensen om me heen. Toch leek ik op een geven moment wat vast te lopen en ik begon te zien dat de controle die ik had (en o zo graag wilde) me in de weg stond. En eigenlijk mij blokkeerde.
Dat wilde ik anders, maar hoe? Wie kan me dat leren?
Ik luister graag naar de zachte stem die in mij is. De stem die mij helpt om alle muren die ik heb opgebouwd af te brokkelen en liefde brengt in die kwetsbaarheid. De stem van God die ervoor zorgt dat ik van mezelf ga houden. Dat ik daardoor gelijk meer van anderen ga houden is mooi meegenomen, voor de ander natuurlijk.
En die zachte stem zei:

Belong: Be found, be there, be seen. Just be, nothing more. Just stay, nothing less.

En ik begon het te zien. Als een plaatje. De lijnen niet als zware verantwoordelijkheid maar als speelse lijnen die verbinden en contact maken met anderen. Kleurrijk en licht.



Reacties

  1. WAUW mooi deze Irma! Het plaatje maakt alles ook meteen extra duidelijk...

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Delen

Geven en ontvangen

'Terug naar je eige land'