Irma Gelooft

Eigenlijk moet ik nu huiswerk maken, reflectieverslagen schrijven enzo. Schrijven wil ik wel, dat reflecteren heb ik nu niet zo'n zin in... De onderwerpen die me raken, waar ik over wil schrijven stapelen zich op. En de plank waar ze zich op stapelen wordt overvol. En gisteren viel er één af die ik niet wilde laten liggen. Op de radio hoor ik over Tim Hofman zijn initiatief om 400 kinderen van vluchtelingen die langer dan vijf jaar in Nederland wonen hier te laten wonen, legaal. Dit doet hij nav een documentaire die hij gemaakt heeft: 'Terug naar je eige land'. Zie  deze Link . Hierop heeft Mark Rutte gereageerd en ik hoorde zijn reactie op de radio. Wat vooral bleef hangen bij mij was dat hij zei dat ouders een verantwoordelijkheid hebben wanneer ze kinderen meenemen vanuit een land (dat schijnbaar veilig is) naar Nederland en dat ze hier over na moeten denken voordat ze dat doen, want het heeft veel gevolgen voor deze kinderen. Nu ben ik sinds kort betrokken bij een a

When my thoughts are twisted and my emtotions are wild. When my soul is in conflict and my body hurts. I need to hear your voice. When I am lost and I don't know where I am going I need you to show me the way. Your love is endless Your voice is soft Your love is stronger than dead Your voice lifts me up Because your lovingkindness is better than all, I praise you. I lift up my hands and sing. Your love is endless Your voice is soft Your love is stronger than dead Your voice lifts me up And slowly.. My thoughts unraffle. My emotions calm down. My soul is at peace and my body is well.

Ik kan jullie natuurlijk van alles over de vakantie vertellen. Over het mooie weer, over de ontploffing van een riool, over de Folklore van Sicilië, over wat ik denk (en voel) wanneer ik me in badpak zie, dat Ard en ik allebei met een lang verhaal bezig zijn en hoe anders we dat aanpakken, over hoe moeilijk ik het vind om te starten met alles na de vakantie, over werk of opleiding, maar dat ga ik niet doen. Misschien ooit, misschien nooit :).  Ik wil iets delen over een boek dat ik gelezen heb, 'De Keuze' van Edith Eva Eger. Ze is geboren in Hongarije, is Joods en heeft in Auschwitz gezeten toen ze 16 jaar oud was. Ze doet daar een wonderlijke ontdekking op die ze haar hele leven meeneemt en de basis vormt voor haar werk als psycholoog. Ze is danseres en op een gegeven moment moet ze voor dokter Mengele (de berucht engel des doods) dansen. Niet lang daarvoor heeft hij haar moeder naar de gaskamer gestuurd.  Er gebeurt heel veel met haar tijdens die dans wat ze prachtig oms

Even geleden had ik een training over eetstoornissen. Wanneer ik mbt dit onderwerp een training kan volgen pak ik dat altijd aan. Zeer interessant, omdat ik er zoveel in herken. De denkprocessen en gevoelens die erbij horen, een vertekend lichaamsbeeld en een verstoorde relatie met eten. Been there, done that. Vanaf mijn 14de hongerde ik mezelf uit en werd erg dun (at 2 boterhammen over de hele dag en in de avond wat groente en een klein stukje vlees) en paar jaar daarna ben ik heel veel aangekomen. En wanneer ik mezelf in de spiegel zag kwam dat nooit overeen met hoe het werkelijk was. In een vorige blog 'Over eten' schreef ik hier eerder over wat er voor mij veranderde nadat ik niet meer alles kon eten. De training die ik hierboven noem viel wat tegen, maar elke keer kwam het terug in mijn gedachten. Vooral de naam 'eetstoornis' bleef hangen. Ik vind dat een lastige naam. Uiteindelijk zit de stoornis niet in het eten, denk ik. En toen kwam de naam: 'duiveltjespo

Altijd, ik hou van het woord altijd net zoals het woord nooit, wanneer ik de blogs van  Jasper van der Kolk lees over creativiteit en dan specifiek over tekenen, doet dat iets met me. De laatste tijd hoor ik steeds vaker dat iedereen kan tekenen. Iedereen, behalve ik dacht ik dan. Ik hoor ze vertellen over dat wanneer je denkt dat je dit niet kan dit komt omdat dit vroeger tegen je gezegd is. Dat klopt, heel vaak. Dus ben ik gestopt met tekenen. Op de middelbare school en op de SPW besteedde ik het tekenen uit aan anderen, want dat kon ik wel, anderen aan het werk zetten. Met als gevolg soms een hoger cijfer dan degene waaraan ik het uitbesteedde. Misschien omdat ik er zo mooi over kon vertellen (lees opscheppen). Iedereen kan dus tekenen. Aangezien ik dit jaar mezelf heb beloofd geen angst meer te vermijden en in de ogen aan te kijken hoort daar tekenen ook bij. Het blijft natuurlijk niet bij aankijken, ik zal het ook moeten doen. Pen op papier en gaan. Elke dag iets. Het hoeft niet

Vandaag kreeg ik een pakketje over de post en dat was echt een verassing. Ik ben er super blij mee en het ontroerde me. Dat deed me gelijk terug denken aan de tijd dat Ard en ik elkaar net leerde kennen en hij vaak een klein cadeautje gaf of een kaartje. En ik wilde eigenlijk dat zo'n moment snel voorbij was. Ik voelde me er enorm ongemakkelijk bij. Had ook altijd het idee dat er dan gelijk iets van mij verwacht werd. Een wonder dat Ard nog steeds cadeau' geeft. In deze blog kun je lezen hoe het voor me was om een enorm cadeau van hem te krijgen. Ontvangen was dus moeilijk en ik besef me dat ik ook niet veel gaf. Tussen geven en ontvangen zit, logisch natuurlijk, een connectie. Jaren geleden ben ik begonnen met geven en geld is het mooiste middel om weg te geven. Wanneer geld geen macht heeft is het alleen maar een ruilmiddel en een middel om anderen er blij mee te maken. En ik werd steeds blijer van geven. Soms geef ik aan iemand die in mijn gedachten komt en soms gebeurt h